บ้อซกเหนียม (อโลกียานุสติ – ไร้โลกีย์คะนึง)
วสันต์โอฬารเคลื่อนคล้อยผ่าน ทุกปีของเทศกาลไหว้บรรพบุรุษ
ฤดูดอกสาลี่บานเบ่ง
ดุจแพรขาวเลื่อมเมลืองหอมจรุง พฤกษ์หยกงามดอกตูมสุมหิมะ
ราตรีกาลเงียบสงบ เงาอุทกเมฆหนาแน่น
อาบไล้แสงจันทร์เยียบเย็น
สุดฟากฟ้าแดนดินถิ่นมนุษย์ ประกายเงินผ่องผุดพรึกพร่าพราย
ไร้มลทินดั่งอริยนารี ราศีพริ้งเพริศงดงาม
เจตน์จำนงสูงล้ำบริสุทธิ์
หมื่นบุปผาแทรกแซมเรียงรายล้อม มิร่วมวงรวมกลุ่มมุ่งประชัน
จิตผ่องแผ้วไพศาล ธาตุเซียนล้ำสง่าศรี
ลงธรณียากแยกแยะ
คืนสู่วิมานทิพย์สถาน จึงประจักษ์ความวิสุทธิ์โสภา
ท่านกิมย้งกล่าวว่าเป็นร้อยกรองที่ท่านคูชู่กีกล่าวสดุดีหญิงงามเซียวเล่งนึ้ง ทายาทสำนักสุสานโบราณ
บทกวีของหลีแป๊ะหรือหลี่ป๋อ
ยามนั้นเดือนฉายสกาวกลางท้องฟ้า ลมโชยต้องใบไม้ นกกาบนกิ่งพฤกษาร้องเซ็งแซ่ ก๊วยเซียงสุดจะข่มใจต่อไปได้ หยาดน้ำตาเอ่อท้นออกมาทันที โอ้ว่า
ลมศารทโชยฉ่ำชื่น จันทร์คืนศารทแสงเด่นงาม
ใบไม้ร่วงสุมซ่านตาม ยามหนาวนกเนาหวาดบิน
สุดถวิลจะพบกันวันใดเล่า ยามราตรีนี้สิเศร้าสุดจินต์
ลำนำคลื่นกระทบหาดทราย หลี่โฮ่วจู กวีสมัยถัง
นอกม่านพิรุณพรำพร่าง
วสันตทัศน์ปลิดโปรย
ห่มผ้าเกินฝืนหนาวยามห้า
ในฝันมิรู้ตนคืออาคันตุกะ
ละโมบในความรื่นรมย์อยู่เสมอมา
อยู่เดียวมิควรเหม่อพิงระเบียง
สายน้ำขุนเขามิรู้สิ้น
ยามจากแสนง่าย พบนั้นยาก
น้ำไหล มาลีโรย วสันต์จากแล้วหนอ
ไปสู่ฟากฟ้าหรือแดนดิน
บทเพลง “เยี่ยจงเกอ”
ดินแดนนั้นคือเงียบกุ๋น สายน้ำนั้นคือจังสุ่ย
คนวิเศษมาบังเกิด ณ ที่นี้
ทั้งทางยุทธ์ ทางประพันธ์ ศิลป์กวี
ทั้งพ่อลูก น้องพี่ ทั้งบ่าวนาย
วีรกรรมเหนือล้ำธรรมดา
จะไปมาอย่างไรสุดคาดหมาย
เปี่ยมทั้งบุญ ทั้งบาป ทั้งดีร้าย
ทั้งเสื่อมฉาว งามกำจาย ในกายเดียว
บทประพันธ์เปี่ยมวิญญาณบันดาลเด่น
ใช่ผู้คนไม่เห็นไม่แลเหลียว
สร้างเวียงวังใต้เงื้อมเขาข้างน้ำเชี่ยว
เชิงระยับลดเลี้ยวอลังการ
คนผู้นี้มีหรือไม่เรืองโรจน์
เป็นราชาหรือคนโฉดผู้เหี้ยมหาญ
ผู้ยิ่งใหญ่แม้คร่ำคราญเหมือนนงคราญ
ก็ยังพาลต่อว่าอยุติธรรม
อนิจจา….
คนก่อนเก่าพวกเขาเริ่มต้นคิด
ไม่แบ่งน้อยใหญ่ติดที่ชนชั้น
ทุกคนมีค่าแน่แม้ต่างกัน
พวกบัณฑิตพากันหัวเราะเลย
เที่ยวปากเปราะร่อร่ายกระจายทั่ว
หมิ่นคนตายต่ำกว่าตัวเจียมละเหวย
ซากในหลุมอยู่นิ่งหยิ่งเฉยเมย
กระดูกยิ้มกลบเย้ยพวกแก่เรียน
ใส่ความเห็น
ยังไม่มีความเห็น
Terapol's Blog 
ใส่ความเห็น